W maju 1909 r. rozpoczęto budowę nowego kościoła w Drogini. We wrześniu kościół stał już w stanie surowym, przykryty dachem z dachówką z Niepołomic. 22 czerwca ks. Jan Fiedor dokonał uroczystego poświęcenia kamienia węgielnego. Kościół był budowany z kamienia z pobliskiego kamieniołomu, a drewno na dach było z lasów na Kamienniku . Gdyby budowla stała dziś, liczyłaby 111 lat.
Wejście główne do kościoła było od strony zachodniej, były jeszcze wejścia poboczne: od północy do dzwonnicy, chóru i kościoła a od południa do „babińca” czyli przedsionka (nazwanego tak od przesiadujących tu żebrzących kobiet). Z przedsionka prowadziły również drzwi do komórki ze sprzętami kościelnymi. Do zakrystii, połączonej od południa z kościołem, wchodziło się przez przedsionek a nad zakrystią znajdował się tzw. skarbiec na przechowywanie cennych rzeczy kościelnych. Prezbiterium było oddzielone balustradą, nieco wzniesione, stąd ku drzwiom ciągnęła się główna nawa. Z obu stron umieszczone nawy poprzeczne nadawały świątyni kształt krzyża. Wieża murowana dzwonnicy połączona była z kościołem po stronie północno – zachodniej i posiadała na szczycie banię z blachy cynkowej, w której umieszczony był krzyż z piorunochronem. Od wschodu, na murze świątyni przybity został zabytkowy krzyż, nakryty daszkiem z blachy, nazwany „Ogrojec” nawiązujący do spalonej kaplicy. W 1910 r. kontynuowano roboty wykończeniowe. Stanął ołtarz wielki i obraz z wizerunkiem Pana Jezusa na Krzyżu, rzeźbiona w drzewie i polichromowana ambona wisząca, z figurami 4 ewangelistów, do której z zakrystii prowadziły schody żelazne, nowa chrzcielnica, posadzka o wzorze geometryczno – roślinnym i kamienną biało -czarną szachownicą, a posadzkę z drewnianego kościoła położono w prezbiterium, zakrystii i przy głównym wejściu do świątyni. 26 grudnia 1910 r. ks. Jan Fiedor dokonał poświęcenia nowej świątyni. W 1911 zamontowano nowe organy. Kościół miał również i nowe dzwony. W 1908 r. ze szczątków zrujnowanych dzwonów odlano 4 nowe.
W 1916 r. Austriacy zarekwirowali pierwsze 2 dzwony a w 1918 r. zabrano kolejne 2 dzwony. Jak wspomina S. Bronisława Bzowska „ponieważ, nie dało się zdjąć wielkiego dzwonu w całości, rozbijano go na kawałki i przez kilka godzin „Jan Kanty” wydawał żałosne dźwięki, napełniając bólem serca wiernych”. Kościół w Drogini konsekrowany był 23 maja 1922 r. przez biskupa krakowskiego ks. Anatola Nowaka.
Ks. Jan Fiedor jeszcze raz sprowadził w 1925 r. nowe 2 dzwony. W 1942 r. ponownie dzwony zostały zarekwirowane tym razem przez Niemców. W tym trudnym okresie II wojny przy kościele udało się zamontować nową bramę kościelną, oraz Matki Bożej Różańcowej, ołtarz przedstawiający obraz Serca Jezusowego w południowej nawie bocznej. W 1945 r. uszkodzone zostało wejście główne do kościoła, drugi pocisk przebił ścianę i utkwił w niej na froncie kościoła. W 1946 r. zakupiono nowe dzwony i wykonano instalację elektryczną, 2 witraże obok ołtarza głównego: Serca Jezusowego i Serca Matki Bożej.
W 1973 r. została ostatecznie wydana decyzja o budowie zbiornika wodnego. W kwietniu 1985 r. odbył się ostatni odpust ku czci patrona Św. Wojciecha. W Białą Niedzielę 6 kwietnia 1986 r. poświęconą Miłosierdziu Bożemu, miałą miejsce ostatnia Msza Święta. Po przeniesieniu wyposażenia świątyni: ołtarza bocznego Matki Boskiej Różańcowej i dzwonu do budowanego kościoła w Brzączowicach, pozostałych dzwonów, ołtarza bocznego Serca Pana Jezusa, organów, chrzcielnicy, zabytkowego krucyfiksu do budowanego kościoła w Osieczanach oraz ołtarza głównego z 1953 r., ambony wiszącej, ław kolatorskich, 2 konfesjonałów, figur: Św. Stanisława bpa i Św. Augustyna, 2 żyrandoli i tablic nagrobnych kolatorów Bzowskich z przeznaczeniem dla budowanego kościoła w Drogini. W listopadzie 1986 r. przeniesiono uroczyście krzyż misyjny sprzed świątyni na nowy plac budowy na obrzeżach zalewu. Rozbiórka kościoła zakończyła się na początku maja 1987 r. uciekając przed wodą zalewu, która sięgała już placu kościelnego.
Dziękujemy panu Kazimierzowi Maślerzowi za przekazane zdjęcia.
Opracowanie na podstawie książki Aleksandra Mysińskiego „Z Drogini do Osieczan. Dzieje zatopionej i przeniesionej parafii pw. Św. Wojciecha”.
